На заявки ошибки дорам на гирди ер мегардам

ЭЙ ТОЗАБАҲОРИ ЗИНДАГОНӢ, В — ЭЙ ДИЛБАРИ ЁРУ ЁРИ ҶОНӢ БУРДАНД ТУРО БА СӮЙИ АҒЁР, КУШТАНД ИЁРИ ЗИНДАГОНӢ. ЭЙ БЕ ТУ ҶАҲОН БА ЧАШМ

Маро чун ғунча пинҳон кун ки метарсам зи боронат Бар зери барг пинҳонам, метарсам зи шохонат Чун оби чашма софу беғашам пинҳон ба зери хок Тараҳум кун ки дарёию метарсам зи туфонат На шавқи ғайбате дорам на саъйу кушиши ғаддор Вале аз чашми ноаҳлон метарсам зи ёронат Гаҳе озурда хотирам аз ин чархи пур аз ғавғо Ки сахт шармам ҳаме ояд аз ин ёрони нолонат Ғариқи ишқи дарёи вуҷуди нози бе мислат Дилам як умр метарсад зи бобобву зи момонат Маро ҳар дам барад аз худ сари зулфи парешонат Куҷо оям метарсам зи ҳукму адли Султонат Тариқи васли ёр хоҳи чу Султон бош бо тақво Ки бе тақво дар ин дунё метарсам зи халқонат

Умри одам қадр надорад дар замони мову ту, Як ду танга болост аз умру ҷони мову ту. Меҳри инсонро надонад ёраки зебо санам, Аз

Рамазон, эй маҳи бахшишу ато, Моҳи фархундаи ёрони Худо. Мо, ки дорем умед аз ту зиёд, Аз ҷаҳон бар ҳамаи дарду бало. Рафтанат бори

Рамазон моҳи хубу хоси Худост, Рамазон соати махсуси саност. Тавбаи моҳи шарифи Рамазон, Дастгири ҳама дар рӯзи ҷазост. Рамазон моҳи муборакқадам аст, Рамазон лаҳзаи

Як нафас боз сабр бинмоед, Чеҳраҳотон ба ёди худ гирам, Дӯстон, дӯстони ҳамдарсам, Пас равам ҷустуҷӯи тақдирам. Ёдҳо, чеҳраҳою хислатҳо, Ҳазлу шӯхӣ, латифагӯиҳо –

Дӯстон рафтанд ҳар сӯ дар талоши зиндагӣ, Аз барои ризқи пошида ба ҳар самти ҷаҳон. Он яке ошиқ шуду рафт аз қафои духтаре, Дигаре

Модарам ашке марез, ҷонам ба қурбони ту аст. Ҷони ман қурбони он дастони ларзони ту аст. Меравам суи ғарибӣ Модарам ғамгин машав. Дар ғарибӣ

Замона   шоире  аз   шоирон  аст, Замона ошиқи гулдухтарон   аст. Замона  умри инсон   шона  созад, Замона  мулке  дар хонадон  аст. Агар хоҳи боши оқилу доно,

Яке  шоху дигар   таъбаш  вазир аст, Дигар  шохин  дигар  у  як  хачир  аст. Яке  нолад  аз  ишк  то  фаластин, Дигар  нушад, ки   у як 

Бар замин оҳиста пой мон ки касон хобидаанд, Одаму ҳавою ҳам пайғамбарон хобидаанд, Аҳли илму маърифат як-як бирафтанд аз ҷаҳон, Орифону шоирону, ҳофизон хобидаанд,

Пирони ҷаҳондида, Сад фасли хазон дида, Умре зи нишон дида, Тире зи камон дида. «Навруз муборак бод!» «Наврӯз муборак бод!» Нӯрони ҳарду дида, Бо

Чор  чизат  аз  атоҳои  карим, Бо  ту  гӯям,  ёдгираш,  эй  салим. Фарзи  ҳақ  аввал  ба  ҷо  овардан  аст, Волидайн  аз  хеш  розӣ  кардан  аст.

Чор  чиз  омад  фасоди  подшоҳ, Бо  ту  мегӯям,  вале  дораш  нигоҳ. Аввал  андар  мамлакат  ҷаври  амир Дигар  он  ғафлат  ки  бошад  дар  вазир. Ранҷи 

Мефизояд  обрӯ  аз  панҷ  чиз, Бо  ту  гӯям,  бишнав,  эй  аҳли  тамиз. Дар  саховат  кӯш,  агар  дорӣ  ғано, То  физоят  обрӯят  аз  сахо Бурдборию 

Нохушӣ  дар  зиндагонӣ,  эй  валид, Мардро  аз  хӯи  бад  гардад  падид. Он  ки  набвад  мардро  феъли  накӯ, Мурда  медонаш,  ки  набвад  зинда  ӯ. Ҳар 

Ҳар  киро  дар  кор  одат  бошадаш, Дар  ҷаҳон  бахту  саодат  бошадаш. Аввалан  гар  бинад  ӯ  айби  касон, Дар  маломат  ҳеҷ  накшояд  забон Ҳар  киро 

То  тавонӣ,  эй  писар,  хидмат  гузин, То  шавад  аспи  муродат  зери  зин. Банда  чун  хидмат  бари  мардон  кунад, Хидмати ӯ  гунбазӣ  гардон  кунад. Баҳри 

Дар  ҷаҳон  донӣ  кӣ  бошад  мӯътабар, Он  кӣ  ӯро  бок  набвад  аз  хатар. Кам  кунад  бо  кас  вафо  ин  рӯзгор, Ҷавр  дорад,  несташ  бо 

Гар   сафо  мебоядат  таҷрид  шав, В-ар  хабар  дорӣ ,  эй  аҳли  дид  шав. Тарки  даъвӣ   ҳаст  таҷрид,  эй  писар, Фаҳм  кун маънии  тафрид,  эй 

Се  аломат  зоҳир  омад  дар  бахил, Бо  ту  гӯям  ёд  гираш,  эй  халил. Аввало  аз  соилон  тарсон  бувад, В-аз  балои  ҷуъ  ҳам  ларзон  бувад.

То  амон  бошӣ  зӣ  қаҳри  кирдигор, Садақа  мадеҳ  дар  ниҳону  ошкор. Садқа  деҳ  ҳар  бомдоду  ҳар  пагоҳ, То  балоҳо  аз  ту  гардонад  алло Ҳар 

Ҳаст  фосиқро  се  хислат  дар  ниҳод: Бошад  аввал  дар  дилаш  ҳубби  фассод. Хислаташ  озурдани  халқи  худост, Дур  дорад  хешро  аз  роҳи  рост.

Рав  ба  пурсидан  бари  хешони  хеш, То  кӣ  гардад  муддати  умри  ту  беш. Ҳар  кӣ  гардонад  зи  хешованд  рӯй, Бегумон,  нуқсон  пазирад  умри  ӯй.

Қурон, ки меҳин калом хонанд уро, Гаҳ-гоҳ, на бардавом, хонанд, уро. Бар гирди пиёла ояте равшан, ҳаст, К-андар ҳама ҷо мудом хонанд уро.

Ҳаст  зоҳир  се  аломат  дар  шақӣ, Мехӯрад  доим  ҳаром  аз  аҳмақӣ Бетаҳорат  бошаду  бегоҳхез, Ҳам  зи  аҳли  умум  бошад  дар  гурез  . Эй  писар, 

Шодии  дунё   саросар  ғам  бувад, Сури  ӯро  дар  ақиб  мотам  бувад. Наҳи  “ло  тафраҳ”  зи  дунё  гӯш  дор, Ҷои   шодӣ   нест  дунё,  ҳуш  дор.

Се  аломат  дон,  ки  дар  аҳмақ  бувад, Аввалан  ғофил  зи  ёди  ҳақ  бувад. Гуфтани  бисёр  одаташ  бошадаш, Коҳили  андар  ибодат  бошадаш. Эй  писар,  чун 

Рамазон омаду мулло ҳадаҳа, Шикамаш чун дафи гӯё ҳадаҳа. Дараке ёбад аз ифторе агар, Бидавад бесару  бепо, ҳадаҳа. Мо зи муллову гапаш дар ҳазарем,

Чор  чиз  аз  чори  дигар  шуд  тамом, Чун  шунидӣ,  ёд  медор,  эй  ғулом. Дониши  мард  аз  хирад  гирад  камол, Аз  амал  динат  ҳамеёбад  ҷамол.

Аз оинаи чашмам тасвири ҳаёт уфтод, Вақте, ки умеди ман аз ишқи ту шуд барбод. Аз коргаҳи гавҳар як силсила ашки ман, Шуд ҳуҷҷати

Шамолу шаб, шамолу шаб, сафо нест, Ситора дар навори кибриё нест. Дили ман орзуманди надорад. Дилам дигар ба дунё ошно нест. Ғараз ҳам нест,

Бо  доим ,  эй  писар,  бо  ёди  ҳақ, Гар  хабар  дорӣ  зи  адлу  доди  ҳақ. Зинда  дор  аз  зикр  субҳу  шомро, Дар  тағофул  магзарон 

Чор  чиз  аст,  он  ки  баъд  аз  рафтанаш, Аз   муҳол   аст   бозоварданаш. Чун  ҳадисе  рафт  ногаҳ  бар  забон, Ё  ки  тире  ҷаст  берун  аз 

Чун  туро  омад  мақоме  созгор, Бар  набандӣ  рахт  з-он  ҷо  зинҳор. Дар  насиҳат  он  ки  напазирад  сухан, Бо  чунин  кас   панди  худ  зоеъ  макун.

Чор  чиз  омад  нишони  мудбирӣ, Ёдгираш  гар  ту  равшанхотирӣ. Мудбирӣ  бошад  ба  аблаҳ  машварат, Пас  ба  ҷоҳил  додани  симу  зарат. Ҳар  кӣ  панди  дӯстон 

Ҳашт  хислат  оварад  ҳори  бар   ӯй, Бо  ту  гӯям,  гар  ҳамехоҳӣ  бигӯй. Аввал он  бошад,  ки  монанди  магас, Марди  нохонда  шавад  меҳмони  кас. Ҳар 

Чист  мардӣ?  Эй  писар,  некӯ  бидон, Аввалан  тарсидан  аз  ҳақ  дар  ниҳон. Узр  хоҳад  мард  пеш  аз  маъсият, Бошадаш  тоъат  беш  аз  маъсият. Он 

Ҳамди  беҳад  маар  худои  покро, Он  ки  ҷон  бахшид  мушти  хокро. Он  ки  дар  одам  дамид  ӯ  рӯҳро, Дод  аз   тӯфон  наҷот  ӯ  Нӯҳро.

Хоб  кам  кун  авали  рӯз,  эй  писар, Нафсро  бадхӯ  маёмӯз,  эй  писар. Охири  рӯзат  накӯ  набвад  маном, Пештар  аз  шом  хоб  омад  ҳаром. Аҳли 

Умрро  медон  ғанимат  ҳар  нафас, Чун  равад,  дигар  наёяд  бозпас. Ҳеҷ  кас   аз  худ   қазоро  рад  накард, Ҳар  кӣ  розӣ  аз  қазо  шуд  бад 

Беранҷу ҷафо соҳиби унвон нашавӣ, Бар тахт расӣ, вале Сулаймон нашавӣ. Дар асл агар нест, Худо дар дили ту, Сад бор ба Ҳаҷ равӣ,

САРИ МАН ХОКИ ПОЯТ Ё МУҲАММАД. МЕМИРАМ МАН БАРОЯТ Ё МУҲАММАД. БА ДАРДИ МАНИ БЕ БЕЧОРА ДАВО КУН. КИ ТАНҲО ТУИ ДАРМОНАМ Ё МУҲАММАД.

Ё Раб ту маро саркашу мастам накунӣ. Дар кори худат кутоҳдастам накунӣ. Сабру тоқатам деҳ дар рузӣ сахтӣ. Муҳтоҷ ба мардумони пастам накунӣ.

Дар   ҷаҳон  шаш  чиз  меояд  ба кор: Аввалин  ёру  таоми  хушгувор. Хуш  бувад  ёри  мувофиқ  дар  ҷаҳон, Боз  махдуме  ки  бошад  меҳрубон. Ҳар  сухан, 

Шудам ошиқ ба Қурьонат Худоё. Шудам ошиқ ба Гуфторат Худоё. Шудам ошиқ ба он Дунё Худоё. Шудам ошиқ ба Дидорат Худоё.

Чаҳорсола намози қазоӣ дорам ман, Чаҳорсола намози қазоӣ дар гардан. Чаҳорсола намози қазоии худро Ба рӯи хирмани испеди пахта мехонам, Ба пахтазори сафеди шукуфта

Аз  худои  хештан  ғофил  мабош, Ғофилона  дар  раҳи  ботил  мабош. Ҷои  гиряст  ин  ҷаҳон  дар  вай  маханд, Чашми  ибрат  баркушою  лаб  бубанд. Ҳамчу  мӯр 

Сабақ гирифт эи ӯстои зиндагӣ шогирд: —Зи баҳри он ки ҳама умр одамат хонанд — Ғами замона, ғами рӯзгору ёру диёр, Ки сарҳурӯфи алифбои

Ибтидо  мекунам  ба номи  Худо, К-аз  ду  ҳарф  офарид  арзу  само. Номи  ҳақ бар забон  ҳамеронам, Ки  ба  ҷону  дилаш  ҳамехонам. Молику  сониъу  қадиму

Чун лола ба навруз қадаҳ гир ба даст, Бо лоларухе агар туро фурсат аст. Май нуш ба хуррами, ки ин чархи кабуд Ногоҳ туро

Аз қатра пуроб гашта ҷӯбор, Ҷӯбор ба рӯд рафта пайваст. Гар қатра ба ҳамдигар наёмехт, Сад сол зи банди кӯҳ намераст. Ин аст, ки

Хуни дилам рехти падар аз дидаи гирёни ман, Бар ҷойи об мечакад хун аз сари миҷгони ман. Бо ёди номат зиндаам доим ба хобам

Чашмҳоям ташнаи дидор шуд охир биё, Рӯз шому соати гуфтор шуд охир биё. Ошиқатро ташналаб бо танаҷони мондаӣ, Дар раҳи ту дидаҳо хуншор  шуд

Лаҳзаҳои ҷудои Расид умрамон ба поён , Надорад дигар ин умр давом. Мактаб тамом шид ҷураҷон , Мо мешавем пароканда То вақте ҳастм зинда

Се шабу се рӯз шуд, ки нест аз Рустам дарак. Рафт ин овоза мисли бол гӯши фалак, Мардум андар ҷустуҷӯи вай шуда дар дав-давак,

Боре рӯбоҳи маккор, Сардори ҷонварон шуд. Ҷайраи бечораро, Ҷангу маломат намуд. Ҷайра гунаҳгор будаст: Ҷомааш хордор будаст. Ба пушти серхори вай. Чих ел савор

Ёри ман аз ҷони ман ширинтар аст, Қадди ӯ аз барги гул нозуктар аст. Барги гул ҳарчанд дорад нозуки, Хотири ёрам аз он нозуктар

Ҷони ширин як нигоҳат мекунам Ҳамчу тӯҳфа пушту паноҳат мекунам Гар нафаҳми бо нигоҳу бо сухан Баргашта рута сиёҳ мекунам

Ёри ман  аз ҷони ман ширинтар аст, Қадди ӯ аз барги гул нозуктар аст. Барги гул ҳарчанд дорад нозуки, Хотири ёрам аз он нозуктар

Ман ба он зулфи парешон ошиқам Ман ба он гесӯи афшон ошиқам То ки ҳасту то ки ҳастам дар ҷаҳон То ба охир ошиқам

Бие эй ер умидворам, гули  қалбам шикасте шуд. Аз ишқи ту ғаме парвоз, дар дилу ҷон нишасте гул. Касе нест чун сарафрози, халос ёбад

Писар баҳри падар ҷонат фидо кун, Кафи пояш бибӯс нарм нарм садо кун. Ба вақти зиндагияш меҳрубон бош, Ки фардо дер шавад имрӯз нидо

Нисбати рўят агар бо Моҳи Парвин кардаанд, Сурати нодида ташбеҳи ба тахмин кардаанд. Чунки ту не моҳ бошиву на дар Парвин ахтарӣ, Бо чароғи

Аз доғи ту дам ба дам дилам месузад, Аз бахти пиёдаам дилам месузад Лек чашми маро намекушоди дар ишқ, Аз чашми кушодаам дилам месузад.

Сухан мастона мегӯям, Вале ҳушёр мегардам. На завқи ошиқӣ дорам, На гарди ёр мегардам.

Бар чархи фалак маноз, ки қоматшикан аст, Бар ранги либос маноз, ки охир кафан аст. Мағрур машав ки зиндагӣ чанд рӯз аст, Дар зери замин

Тифлию шашсолагӣ дар ёди ман. Чашм пушам волидон дар хоби ман. Шаш соли умри ман шодона буд. Чунки модар падарам дар хона буд. Шаш

Ҷони  ширин  як  нигоҳат  мекунам, Ҳамчу  туҳфа пушту  паноҳат мекунам. Гар  нафаҳми бо  нигоҳу  бо  сухан, Баргашта   рута  сиёҳ мекунам.

Гаҳ  шеъри  маро  касе  хумор  шуд, Гаҳ  бар гардани  касе  тумор   шуд. Гаҳ  бод  бибурд   ба  суй   саҳро, Тӯфон  бишуд    соҳили   баҳрҳо, Ё 

На  ҳама   шеъри   касе   мехонад, На  ҳама    қадри   касе   медонад. На  ҳама    сузу  гудозе   дорад, На  ҳама    сузи    касе   

ЭЙ ТОЗАБАҲОРИ ЗИНДАГОНӢ, В — ЭЙ ДИЛБАРИ ЁРУ ЁРИ ҶОНӢ БУРДАНД ТУРО БА СӮЙИ АҒЁР, КУШТАНД ИЁРИ ЗИНДАГОНӢ. ЭЙ БЕ ТУ ҶАҲОН БА ЧАШМ

Аз оинаи чашмам тасвири ҳаёт уфтод, Вақте, ки умеди ман аз ишқи ту шуд барбод. Аз коргаҳи гавҳар як силсила ашки ман, Шуд ҳуҷҷати

Чашмҳоям ташнаи дидор шуд охир биё, Рӯз шому соати гуфтор шуд охир биё. Ошиқатро ташналаб бо танаҷони мондаӣ, Дар раҳи ту дидаҳо хуншор  шуд

Лаҳзаҳои ҷудои Расид умрамон ба поён , Надорад дигар ин умр давом. Мактаб тамом шид ҷураҷон , Мо мешавем пароканда То вақте ҳастм зинда

Ёри ман аз ҷони ман ширинтар аст, Қадди ӯ аз барги гул нозуктар аст. Барги гул ҳарчанд дорад нозуки, Хотири ёрам аз он нозуктар

Ҷони ширин як нигоҳат мекунам Ҳамчу тӯҳфа пушту паноҳат мекунам Гар нафаҳми бо нигоҳу бо сухан Баргашта рута сиёҳ мекунам

Ёри ман  аз ҷони ман ширинтар аст, Қадди ӯ аз барги гул нозуктар аст. Барги гул ҳарчанд дорад нозуки, Хотири ёрам аз он нозуктар

Ман ба он зулфи парешон ошиқам Ман ба он гесӯи афшон ошиқам То ки ҳасту то ки ҳастам дар ҷаҳон То ба охир ошиқам

Бие эй ер умидворам, гули  қалбам шикасте шуд. Аз ишқи ту ғаме парвоз, дар дилу ҷон нишасте гул. Касе нест чун сарафрози, халос ёбад

Аз доғи ту дам ба дам дилам месузад, Аз бахти пиёдаам дилам месузад Лек чашми маро намекушоди дар ишқ, Аз чашми кушодаам дилам месузад.

Сухан мастона мегӯям, Вале ҳушёр мегардам. На завқи ошиқӣ дорам, На гарди ёр мегардам.

Ҷони  ширин  як  нигоҳат  мекунам, Ҳамчу  туҳфа пушту  паноҳат мекунам. Гар  нафаҳми бо  нигоҳу  бо  сухан, Баргашта   рута  сиёҳ мекунам.

Баъд аз ин ишқ, ба ҳар ишқи ҷаҳон механдам, Ҳар кӣ орад сухан аз ишқ ба он механдам Рӯзе аз ишқ дилам сӯхт, ки

Афтод ба чашмам рӯи ту, Ҳам қомати дилҷӯи ту. Олам шуда хушбӯ ҳама. Аз ҳалқаҳои мӯи ту. Мемонд маҳи серӯзаро, Дилбар ҳамон абрӯи ту.

Сад ғусса зи ҳиҷрони ту дорад  дили ошиқ, Аз кӯи ту дур нест ҳамон манзили ошиқ. Аз меҳру муҳаббат, ки ба ӯ нома фиристӣ,

Дил бурда зи ман ҳамон бару душ, Ду чашми сияҳ ҳамон баногӯш. Аз чор тараф наззора кардам, Дар байни ҳама хушхиромон, Мерафт канор аз

Мерасӣ бар ёди ман ҳар гаҳ, дилам гум мезанад, В — ар зи ёдам меравӣ ногаҳ, дилам гум мезанад. Ман ба ҷои ҷони худ

Ба гумонам, ки ҷадди ман Зардушт, На ба ҳар оташе садоқат дошт, Оташи ишқро парастиш кард К-у ба дил нури зиндагӣ мекошт!   Шояд

Боз чун ҳар субҳдам биншастаам Рӯи санге, бар лаби Баҳри Сиёҳ. То шавад ором дил, дил бастаам Ман ба ин бахри азиму мавҷҳо…  

Рашк бинмуда ман аз ҳоли лабаш пурсидам: Ки бигӯй, эй хинду Посбони шакарӣ? ё ки тороҷгари лаъли лабаш? Е ҳарду? Холи лаб фахркунон,— Гуфт:

Ба вақти хайрухуш дар соҳили баҳр Гули магнолия дода ба дастам, Табассум карда, рафтӣ. Он чӣ сир буд, Ки бо як ишваат додӣ шикастам,

Фасли хуби баҳор, Соҳили Вахш, Сабзаю лола буду боди саҳар… Менишастем ҳар ду дар гулзор Бе маю бе пиёлаю соғар. Масти дидори якдигар гашта

Сабр кун, Бишнав чӣ мегуям туро, Ин қадар беҳуда ашкатро марез. Рафта будам дар сафар, боз омадам, Хат накардам гар, сабаб дорад, азиз. Хат

(Суруд) Ширин, ширин, Ширинтарӣ аз ҷони ширин. Ширин, ширин, Ширинакам ба паҳлуям шин.   Ба дил ҷо шав, ки ғам аз дил барояд, Табассум

(Суруд) Эй моҳи шуғнониям, Лаъли бадахшониям, Эй ҷон, Эй ҷонам, Ба ту қурбонам, Ёраки кӯҳистонам.   Ман садқаи чашмонат, Афтодаам дар домат, Ҳайҳот! Ай

Додаанд оро рухи хуби туро: Бахти хуш, Сидқу вафо, Шарму ҳаё!

Ҷаҳони мову ту аз ҳар ҷаҳон беҳ, Замони мову ту, аз ҳар замон беҳ, Барон халқи кишвар ҳар чӣ хуб аст, Барои мову ту,

Гули сурхе, ки ҳамранги рухи туст, Тамошо кун, ниҳолаш бар лаби ҷӯст Ниҳолашро дар он ҷо ман шинондам, Зи ҳар гул бештар медорамаш дӯст.

Азизам! Табиат туро Аз он дилбарӯ дилрабо офарид, Ки Маҷнун бисозад маро. Бароям туро офарид. Вале чун нигоҳаш ба рӯят фитод Ба якбора ҳушаш

На бутро мепарастам, не худоро, Туро танҳо, азизам, мепарастам. Ба уммеде ба кӯят сар ниҳодам, Дилам бигзошта бар рӯи дастам. Бигир аз дастам онро,

Агар бигзаштааст аз ман гуноҳе, Бибахшоям, азизам, бо нигоҳе, Факат дар назди ту хастам гунахгор, Факат дар дидаат чуям панохе,

Миёни ҳар ду абрӯи ту ҳол аст. Ба наздат омадан амри маҳол аст. Намеоӣ ба наздам гоҳ-гоҳе, Намепурсӣ, ки шоир дар чӣ ҳол аст.

Табиат қадди барноро ба ту дод, н о чашми шӯху шаҳлоро ба ту дод, Лаби гулгун, рӯхи зебо ба ту дод, Ба ман танҳо

Чашмҳоят сиёҳу зебоянд, Мисли ҳусни ту оламороянд, Аз нигоҳат аён, ки чашмонат Чашм не, нури чашми дунёянд. Метавон дид бо чунин чашмон Ин чаҳонро

Ба гумонам, ки ҷадди ман Зардушт, На ба ҳар оташе садоқат дошт, Оташи ишқро парастиш кард К-у ба дил нури зиндагӣ мекошт!   Шояд

Ба шамъи базм имшаб арз кардам хомаи худро, Ба бозуи пари парвона бастам номаи худро. Чу гул дар қулзуми хун зад маро савдои урёнӣ,

Дар дили мо гар намеойӣ, ба чашми мо биё! Аз муҳит андеша дорӣ, бар лаби дарё биё! Хок дар чашмам занад наззора ҳамчун гирдбод.

Эй фарши бӯйи сунбули зулфат димоғҳо, Помоли шабнами гули рӯйи то боғҳо. Имшаб биё ба кулбаам, эй рашки бӯстон, К-аз равғани гул аст лаболаб

Баски дилгир аз тамошои гулистон гаштаам, Ҳамчу бӯйи гул даруни ғунча пинҳон гаштаам. Як табассум кардам, аҷзои худ пошидаам, Чун димоғи гул зи хандидан

Ба сӯйи кулбаам, эй нозанин, дӯш омадӣ, рафтӣ, Зи аҳволам напурсидиву хомӯш омадӣ, рафтӣ. Сухан ногуфта биншастӣ, харобат ман, кабобат ман, Зи ҷоми ҳусн

Эй шамъ, бар сари мани гирён хуш омадӣ, Чашму чароғи шоми ғарибон хуш омадӣ. Чун барги лола доғи маро тоза сохтӣ, Эй шохи гул,

Маро дар баҳри ғам чун мавҷи об андохтӣ, рафтӣ, Ба ҷисми лоғари ман печутоб андохтӣ, рафтӣ. Шитоболуд вақти субҳидам рахти сафар бастӣ, Ба ҷонам

Қадат дар чашми худ ҷо кардаам, эй дӯст, меранҷӣ? Ниҳолат гуфтаам сарви лаби ин ҷуст, меранҷӣ? Шуд аз наззораи рухсори ту гулдаста мижгонам, Нигоҳам

Бар кӯчабоғи дилам, эй гул, хуш омадӣ! Ҷӯши баҳори хонаи булбул хуш омадӣ! Ҷон медиҳему нимнигоҳе намекунӣ, Бар каф гирифта теғи тағофул хуш омадӣ!

Аз кадомин чаман эй сарви равон меойӣ? Ҳамчу гул барзада доман ба миён меойӣ. Чин ба абрӯ задаӣ, чашм лаболаб зи ғазаб, Таркиши ноз

Бахти ман дунёи зебои ман аст, Бахти ман ҳусни фиребои ман аст. Бахти ман ишқу фурӯзони дилам Дар вуҷуди ношикебои ман аст. Бахти ман

Бе ту набуд ранге Дар гулшани баҳорам. Бе ту набуд барге Дар боғи рӯзгорам. Хуш омадӣ ба сина, Эй ишқи синасӯзам. Сӯзат зиёдатар бод

Ҳар куҷое биравам, Рӯи ӯ дар назарам. Гар равам аз дари ӯ, Дар ҷаҳон дарбадарам. Дил ҷудо, ақл ҷудо, дида ҷудо ошиқаме, Бахудо, ошиқаме,

Манам аз зулфи чун занҷири ёре Парешонтолеъе девонаворе. Ба ғайр аз ошикиву майпарастӣ, Зи дастам барнаёяд хеҷ коре. Нагардад гирди ӯ ғам, хар кӣ

Лабаш мебӯсаму дармекашам май, Ба оби зиндагонӣ бурдаам пай. На розаш метавонам гуфт бо кас На касро метавонам дид бо вай. Лабаш мебӯсаду хун

Гулбуни айш медамад, соқии гулъузор ку? Боди баҳор мевазад, бодаи хушгувор ку? Ҳар гули нав зи гулрухе ёд ҳамекунад, вале Гӯши суханшунав куҷо, дидаи

Чу гул ҳар дам ба бӯят ҷома бар тан, Кунам чок аз гиребон то ба доман. Танатро дид гул, гӯйи, ки дар боғ, Чу

Санамо бо ғами ишки ту чӣ тадбир кунам, То ба кай дар ғами ту нолаи шабгир кунам. Дили девона аз он шуд, ки насиҳат

Ман на он риндам, ки тарки шоҳиду соғар кунам, Мӯхтасиб донад, ки ман ин корҳо камтар кунам. Ман, кн айби тавбакорон карда бошам борҳо.

Эй рухаш чун хулду лаълат салсабил, Салсабилат карда ҷону дил сабил. Сабзпӯшони хатат бар гирди лаб, Ҳамчу мӯҳронанд гирди Салсабил. Новаки чашми ту дар

Бибурд аз ман қарору тоқату ҳуш, Бути сангиндили симинбаногуш. Нигоре, чобуке, шанге, кулаҳдор, Зарифе, маҳваше, турке, қабопӯш. Зи тоби оташи савдои ишқаш Ба сони

Барнаёбад аз таманнои лабат комам ҳанӯз, Бар умеди ҷоми лаълат дурдошомам ҳанӯз. Рӯзи аввал рафт динам дар сари зулфайни ту, То чӣ хоҳад шуд

Эй сабо, накҳате аз хоки раҳи ёр биёр, Бибар андӯҳи дилу муждаи дилдор биёр! Нуктаи рӯҳфазо аз даҳани дӯст бигӯ, Номаи хушхабар аз олами

Ҳаргизам нақши ту аз лавҳи дилу чон наравад, Ҳаргиз аз ёди ман он сарви хиромон наравад. Аз димоғи мани саргашга хаёли рухи дӯст, Ба

Ҳар киро хоки сари кӯйи ту маскан бошад, Пеши ӯ гулшани фирдавс чу гулхан бошад. Гар ҷаҳон равшанӣ аз партави Хуршед гирифт, Чашми ушшоқба

Дилам бе ҷамолат сафое надорад, Чу бегонае, к-ошное надорад. Матоъи дили поки ушшоқи мискин, Ба бозори ҳуснат баҳое надорад. Дило, ҷоми соқии гулрух талаб

Дили мо ба даври рӯят зи чаман фароғ дорад, Ки чу сарв пойбанд асту чу лола доғ дорад. Сари мо фурӯ наёяд ба камони

Ҷамолат офтоби ҳар назар бод! Зи хубӣ рӯйи хубат хубтар бод! Ҳумои зулфи шоҳиншаҳпаратро, Дили шоҳони олам зери пар бод! Касе к-ӯ бастаи зулфат

Мудомам маст медорад насими ҷаъди гесӯят, Харобам мекунад ҳар дам фиреби чашми ҷодуят. Пас аз чандин шикебоӣ шабе, ё Раб, тавон дидан, Ки шамъи

Шарбате аз лаби лаълаш начашидему бирафт, Рӯйи маҳпайкари ӯ сер надидему бирафт. Гӯйи аз сӯҳбати мо нек ба танг омада буд, Бор бар басту

Хоби он наргиси фаттони ту бе чизе нест, Тоби он зулфи парешони ту бе чизе нест. Аз лабат шир равон буд,  ки ман мегуфтам,

Мардуми дидаи мо чуз ба рухат нозир нест, Дили саргаштаи мо ғайри туро зокир нест. Ашкам эҳроми тавофи ҳарамат мебандад, Гарчи аз хуни дили

Ё Раб, ин шамъи дилафрӯз зи кошонаи кист? Ҷони мо сӯхт, бипурсед, ки ҷононаи кист? Ҳолиё хонабарандози дилу дини ман аст, То дар оғуши

Хами зулфи ту доми куфри дин аст, Зи користони ӯ як шамма ин аст. Ҷамолат мӯъҷизи ҳусн аст, лекин, Ҳадиси ғамзаат сехри мубин аст.

Гуфтам: «Ғами ту дорам», Гуфто: «Ғамат сар ояд». Гуфгам, ки: «Моҳи ман шав!» Гуфто: «Агар барояд». Гуфтам: «Зи меҳрварзон расми вафо биомӯз!» Гуфто: «Зи

Дӯш лар ҳалқаи мо қиссаи гесӯйи ту буд, То дили шаб сухан аз силсилаи мӯйи ту буд. Дил, ки аз новаки мижгони ту дар

Ҳусни ту ҳамеша дар фузун бод! Рӯят ҳамасола лолагун бод! Андар сари ман хаёли ишқат, Ҳар рӯз, ки бод, дар фузун бод! Ҳар сарв,